Więc jesteśmy. W Santiago. W końcu. Jakie to uczucie? Pewnie tyle uczuć, ilu pielgrzymów. Warto chwilę posiedzieć na placu przed Katedrą i poobserwować docierających na niego wędrowców. Katedry nie widać z daleka. Santiago położone jest w dolinie, a Katedra otoczona jest plątaniną wąskich uliczek i przedmieściami pełnymi wysokich budynków.      Dochodzi się do niej więc nieco z zaskoczenia. Przechodzi się przez bramę, w której stoi dudziarz i nagle… JEST! Wchodząc na plac ludzie się uśmiechają, niektórzy popłakują… prawie wszyscy padają sobie w ramiona i … robią selfie. Też temu ulegliśmy 😉    Więc jakie to uczucie? Radość, ulga, spełnienie, sukces, …

Kto wędruje do Santiago? Przekrój pielgrzymów jest ogromny, a nie każdy jest pielgrzymem, bo ludzie chodzą z różnych powodów, ale o tym innym razem. Niektórzy zaczynają w Pirenejach, inni trochę dalej. Sporo ludzi zaczyna 100 km przed Santiago, bo tyle trzeba przejść, żeby dostać ‘compostelę’. Niektórzy idą z plecakami, innym plecaki przewozi firma – tego nie krytykujemy, bo często można tu spotkać naprawdę starszych czy schorowanych ludzi, dla których wędrówka bez plecaka i tak jest ogromnym wysiłkiem. Dużo osób pokonuje trasę na rowerach – niektórzy na tandemach 😉    .   Wiemy, że sporo się teraz mówi o Kamińskim i …

Na Camino ludzie chodzą w różnych konfiguracjach. Sporo osób zaczyna Camino samotnie i samotnie idzie. Niektórzy zaczynają samotnie i dość szybko znajdują towarzysza lub towarzyszy podróży. Inni znowu wybierają się z kimś: z mężem, żoną, partnerem, kumplem, siostrą, tatą, córką… Po pewnym czasie tworzą się mniej lub bardziej zwarte grupy ludzi, którzy idą w podobnym tempie, nocują w tych samych wioskach… jedzą w tych samych knajpkach… .       W 2008 r. wyruszyłam sama. Już w pierwszej miejscowości znalazłam, a raczej znalazła mnie, towarzyszka podróży. Szłyśmy razem aż do León, czyli około 2/3 drogi. Tyle właśnie czasu zajęło mi asertywne …